Ho Chi Minh, eerste dagen
18 Juli 2015 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
In Hoi An hebben we het vliegtuig gepakt naar de grote Ho Chi Minh City. Helaas liep niet alles vlekkeloos met het vliegtuig en uiteindelijk kwamen we midden in de nacht aan. Op weg naar het hotel waren we dus vooral moe en kregen we niet echt de kans om de stad in ons op te nemen. Gelukkig was er nog iemand bij de receptie en konden we na snel ingecheckt te hebben, heerlijk slapen.
De volgende ochtend stonden we alweer vroeg op. In de planning stond om de stad een beetje te verkennen (lees shoppen) en om tours te boeken voor de volgende dagen. Dat is gelukt, we hebben drie dagen geboekt: Chu Chi tunnels, Can Gio en My Tho. De Chu Chi tunnels draaien om de Vietnamoorlog en geven een kijkje in het ondergrondse leven van de Vietnamezen. Can Gio is een natuurgebied, de jungle. En My Tho draait om de Mekong Delta en alles daaromheen.
De rest van de dag hebben we eerst de (hier) bekende Ben Than market bezocht. Dit was nu echt ons ding. Werkelijk waar iedereen wil je in zijn of haar kraam hebben. Dit gaat gepaard met een heleboel geschreeuw en gezeur. We liepen hier dan ook weer snel door en gingen op weg naar de chiquere Ben Than. Hier verkopen ze dezelfde spullen, schreeuwen ze niet naar je, maar kun je minder goed afdingen. Uiteindelijk zijn we geslaagd en met twee paar schoenen, een aantal shirtjes en een nieuwe tas sloten we de dag af. Als je dacht dat Hanoi chaotisch verkeer heeft, kom je daar hier trouwens wel op terug. Hemeltjelief wat een boel scooters! Honderden en nog eens honderden tuffen je voorbij. Oversteken is een ware boobytrap, maar wil op 1 of andere manier toch wel. Ze omzeilen je op een hele behendige manier en na een keer of 5 went het oversteken. Het is niet in woorden uit te leggen hoe veel verkeer er is, alleen daarom al moet je een keer naar Vietnam gaan.
De volgende morgen werden we vroeg opgehaald om naar Chu Chi te gaan. We hebben uitleg gekregen over de oorlog en de manier waarop de Vietnamezen konden overleven. Ze hebben namelijk een enorm ingewikkeld gangensysteem onder de grond gegraven waarin ze een hele tijd hebben geleefd. Op wat grotere ruimtes (keuken, ziekenhuis, eetkamer na) zijn de gangen klein en smal. Om een beetje te ervaren hoe dat geweest moest zijn kan je zelf door de gangen kruipen. Rene werd er een beetje claustrofobisch van, maar heeft toch een klein stukje afgelegd en ik ben een stuk verder gekropen. Het is warm, klam en benauwd en echt heel klein. Wij konden gelukkig snel weer naar boven, maar hoe moet dat in die tijd wel niet gevoeld hebben.. Na het educatieve stukje kon je iets verderop zelf wapens uitproberen. Die kans krijg je niet vaak dus we hebben allebei kogels gekocht. Als vrouw zijnde had je wat minder keus, omdat ze hier behoorlijk zware wapens hebben, maar Rene kon zich uitleven. Ik geloof niet dat we wat geraakt hebben, maar we kunnen nu wel zeggen dat we met een geweer geschoten hebben. Toegegeven, het voelde een beetje bizar en toeristisch om op zo'n historische plek ordinair met geweren te gaan schieten. Laten we het erop houden dat we ons daarna nog beter konden inleven in de soldaten van toen haha!
De volgende ochtend stonden we alweer vroeg op. In de planning stond om de stad een beetje te verkennen (lees shoppen) en om tours te boeken voor de volgende dagen. Dat is gelukt, we hebben drie dagen geboekt: Chu Chi tunnels, Can Gio en My Tho. De Chu Chi tunnels draaien om de Vietnamoorlog en geven een kijkje in het ondergrondse leven van de Vietnamezen. Can Gio is een natuurgebied, de jungle. En My Tho draait om de Mekong Delta en alles daaromheen.
De rest van de dag hebben we eerst de (hier) bekende Ben Than market bezocht. Dit was nu echt ons ding. Werkelijk waar iedereen wil je in zijn of haar kraam hebben. Dit gaat gepaard met een heleboel geschreeuw en gezeur. We liepen hier dan ook weer snel door en gingen op weg naar de chiquere Ben Than. Hier verkopen ze dezelfde spullen, schreeuwen ze niet naar je, maar kun je minder goed afdingen. Uiteindelijk zijn we geslaagd en met twee paar schoenen, een aantal shirtjes en een nieuwe tas sloten we de dag af. Als je dacht dat Hanoi chaotisch verkeer heeft, kom je daar hier trouwens wel op terug. Hemeltjelief wat een boel scooters! Honderden en nog eens honderden tuffen je voorbij. Oversteken is een ware boobytrap, maar wil op 1 of andere manier toch wel. Ze omzeilen je op een hele behendige manier en na een keer of 5 went het oversteken. Het is niet in woorden uit te leggen hoe veel verkeer er is, alleen daarom al moet je een keer naar Vietnam gaan.
De volgende morgen werden we vroeg opgehaald om naar Chu Chi te gaan. We hebben uitleg gekregen over de oorlog en de manier waarop de Vietnamezen konden overleven. Ze hebben namelijk een enorm ingewikkeld gangensysteem onder de grond gegraven waarin ze een hele tijd hebben geleefd. Op wat grotere ruimtes (keuken, ziekenhuis, eetkamer na) zijn de gangen klein en smal. Om een beetje te ervaren hoe dat geweest moest zijn kan je zelf door de gangen kruipen. Rene werd er een beetje claustrofobisch van, maar heeft toch een klein stukje afgelegd en ik ben een stuk verder gekropen. Het is warm, klam en benauwd en echt heel klein. Wij konden gelukkig snel weer naar boven, maar hoe moet dat in die tijd wel niet gevoeld hebben.. Na het educatieve stukje kon je iets verderop zelf wapens uitproberen. Die kans krijg je niet vaak dus we hebben allebei kogels gekocht. Als vrouw zijnde had je wat minder keus, omdat ze hier behoorlijk zware wapens hebben, maar Rene kon zich uitleven. Ik geloof niet dat we wat geraakt hebben, maar we kunnen nu wel zeggen dat we met een geweer geschoten hebben. Toegegeven, het voelde een beetje bizar en toeristisch om op zo'n historische plek ordinair met geweren te gaan schieten. Laten we het erop houden dat we ons daarna nog beter konden inleven in de soldaten van toen haha!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
